Biografie
Ik was drie in 1972
en wou wel elke dag jarig zijn, zoals Kattie-poes in mijn lievelingsboek.
"Wanneer ben je jarig? vroeg Aboe. Bijna, zei Kattie-poes. Aboe de koe was reuze-blij, want bijna is al gauw!"
What’s in a name.
Ik was acht in 1977
en wilde tekenjuf worden. Of nog liever acrobate in het circus. Zwierend in de nok en de toeschouwers verrassen met mijn trapeze kunsten. Wat zou ik schitteren in de spotlight.
Schrijfster zijn, leek me niks. Ik zou hoogstens in het licht van mijn bureaulamp zitten.
Een kleine grote mens
Ik was twaalf in 1981
en las ‘Kruistocht in spijkerbroek’ van Thea Beckman. Ik las uiterst langzaam. Het idee dat er op een dag aan dat boek een einde zou komen leek me onverdraaglijk. Toen het toch zo ver was, huilde ik tranen met tuiten.
Ik was vijftien in 1984
en mijn leerkracht Nederlands in het secundair liet ons dat schooljaar een lijst aanleggen met zelf gelezen boeken. Ik las er honderdenzeven.
Ik was zeventien in 1986
en wilde graag binnenhuisarchitect worden. Dat ik daarmee niet zelf in het licht zou staan maar met wat geluk wel mijn ontwerpen, vond ik intussen aanvaardbaar.
Mijn eindwerk werd...jawel, een lees meubel: ‘boekenkast met doorkijk’.
-Gedaan met boeken die je hun rug toekeerden. ‘Mijn’ favoriete boeken voelden zich aan alle kanten bekeken. En dat vonden ze zalig. :) -
Een kleine mens
Ik was één dag oud op Wapenstilstand in 1969
en werd geboren in een huis vol boeken. In dat huis woonden we met vijf. Mijn moeder, mijn vader en wij, de drie zussen.
Mijn moeder was voor ons voedsel voor het lichaam, mijn vader voedsel voor de ziel. Geen gewone kost. Maar stevig ‘leesvoer’.
Een vader die steevast op zijn vaste plekje bij het raam zat met een boek. Het had iets geruststellend. Want vaders die lazen, hoefden niet ten oorlog te trekken, stormen te trotseren, op jacht te gaan, hun kinderen uit de handen van kinderrovers en bandieten te houden. Het ontij ging aan hen voorbij. De wereld was klein als in een sprookje.
Een bijna-grote mens
Ik was tweeëntwintig in 1991
en schreef gedichten op alles wat los en vast zat. Ik won mijn eerste poëziewedstrijd en ontving als prijs een immens hoge stapel dichtbundels. Van Myriam Van hee tot Herman de Coninck. Van Judith Herzberg tot Rutger Kopland. Wat een heerlijkheid.
Ik was zesentwintig in 1995
en maakte vol vertrouwen de sprong naar leerkracht in het basisonderwijs. Van ‘binnenhuis-’ naar ‘binnenmens-architect’ (godsdienstleerkrachten zijn binnenmens-architecten, las ik ooit). Hier kon ik mijn ei en verhalen kwijt.
Zulk groot verschil, zeiden de vrienden. Hoezo groot. Toch slechts 1 woord?
Een grote mens
Ik werd een grote mens en trouwde met Dieter. Er kwamen drie kleine mensjes bij in ons huis: Berend, Marjolein en Mathijs. Ik sloeg hen elke avond voor het slapengaan om de oren met mijn stapel prentenboeken. Maar pijn deed het nooit.
De wereld werd groter en groter. En toen de kinderen de prentenboeken ontgroeid waren, had ik er nog steeds niet genoeg (van).
Een speelse mens
Ik volgde de opleiding Bibliodrama Tussen hemel en aarde. Of noem het ‘verhalen in beweging’. We kropen ‘in’ de verhalen en ‘werden’ de boom, het dak, de aarde, de rabbijn, God... Pure verrukking voor een verhalen-toneel-mens als ik. Verbeelding en verbinding zonder grenzen.
Ik bleef een grote mens maar schreef voor kleine mensen: Poëzie en verhalen in de mooiste tijdschriftjes van het land: de Zonnelandjes en Zonnestraaltjes, kleurrijk en vol vrolijke noten...
Ik dook na een schrijfcursus bij Leen vanden Berg mee de ‘Lettersoep’ in. Een smaakvolle schrijfgroep waarin we verhalen schreven voor kinderen en jongeren. We speelden elkaars strenge jury en gaven elkaar stevig gekruide schrijfopdrachten. Daaruit werd ‘Mare’ geboren. Een heus boekje.
Ik bleef een speelse mens en schreef samen met maatje Sigrid Princen op kopjes en borden. We hadden de grootste lol.
Ik was Haachts dorpsdichter van 2020 tot 2022 en schreef met fascinatie voor dat wat elke mens uniek maakt en in beweging brengt. Ik schreef voor schone plekken en bijzondere gebeurtenissen en trachtte de poëzie op een speelse en eenvoudige manier ‘dichter’ bij de mensen te brengen.
foto door Jean & Jesse Agten
Een Mens
Ik bleef,
ik schreef,
Ik schrijf
Ik houd nog steeds
van kopjes,
woorden,
verhalen,
beelden,
Ik werd acrobate en slinger nu met woorden,
hoog in de nok van de verbeelding
Ik ben mijn eigen lees meubel,
ik hou van jarig zijn,
in het licht staan,
de wereld kleuren…
Ik hoop dat je blij mag worden van mijn woorden,
dat ze mogen troosten, je lichter en sterker maken…
Katia
